Thrillers Leestafel.info

Malorie besluit met twee jonge kinderen het huis waar ze in verbleven te verlaten. Al snel blijkt dat de kinderen vanaf hun geboorte geblinddoekt zijn, en zijn getraind om beter te horen. Het is griezelig hoe perfect hun gehoor is. Vooral van Jongen. Namen hebben ze niet. ‘Jongen’, ‘Meisje’. Zo worden ze aangesproken door Malorie. 

Het is een vreemde plek waar ze zijn: de ramen afgedekt met karton en planken, geen stromend water. Op de aanrecht in de keuken staat een houten emmer. Het ruikt er muf, en de muren zijn bedekt met vlekken van onduidelijke origine, Malorie weet evenwel heel goed wat voor vlekken het zijn. De keukenkastjes zijn leeg, de kinderen hebben geen speelgoed en ze slapen onder een stuk kippengaas. Ze blijven binnen, behalve als ze water nodig hebben uit de put. Geblinddoekt halen ze dat, ook de kinderen zijn daarop getraind. Nog nooit hebben ze gezien wat er buiten is. Alleen gehoord. 

En nu, na vier jaar op deze haast onmenselijke manier in deze woning doorgebracht te hebben, gaan ze weg.

‘Luister naar me,’ zegt ze, en ze pakt ieder kind bij de kin. ‘We gaan vandaag met een roeiboot de rivier op. Het kan een lange tocht worden. Maar het is heel belangrijk dat jullie precies doen wat ik zeg. Is dat duidelijk?’

’Ja’.

‘Ja’.

‘Het is koud buiten. Jullie hebben je dekens. Jullie hebben je puzzels. Meer hebben jullie voorlopig niet nodig. Begrijpen jullie dat?’

‘ Ja.’

’ Ja.’

Wat is hier aan de hand? Waarom zijn die kinderen nog nooit buiten geweest? Waarom mogen ze niet spelen buiten? Niet de wereld ontdekken? Waarom heeft Malorie hen zo gedrild? En waarom gaan ze nu wel naar buiten? Geblinddoekt, ook Malorie. 

 

In flashbacks wordt er verteld over het waarom, over wat er vijf jaar eerder gebeurde: mensen werden om onnaspeurbare reden hysterisch, ze werden gek, ze pleegden moorden, zelfmoord. Er was iets buiten, iets wat ze niet mochten zien. Er waren mensen die het lang wisten te redden, maar dat werden er steeds minder. Malorie weet: als ze nog langer hier blijft, redt ook zij het niet. En erger: de kinderen ook niet.

 

‘De kooi’ is het debuut van de Amerikaanse Josh Malerman, zanger en tekstschrijver van de rock n’ roll band The High Strung. Wat voor een man is dit dat hij een verhaal verzint dat zo gruwelijk is als dit? Het is meer dan een thriller, het is horror. Een verhaal dat je niet los laat, dat je met schrik en beven uit leest. Er zijn veel dialogen, er zit snelheid in het relaas, en met die flashbacks: uitlezen moet je, het zit immers uitstekend in elkaar. Je wil antwoorden. 

Hier ligt een zware taak voor Josh Malerman. Een tweede boek? Wat gaat dat worden?

 

ISBN 9789400504615 | paperback | 303 pagina's| A.W. Bruna Uitgevers | januari 2015

Vertaald uit het Engels door Erik de Vries

© Marjo, 3 april 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER