Volg mij
Angela Clarke
Freddie Venton baalt van haar leven. Ze is drieëntwintig, slaapt bij vrienden op de bank en werkt in een koffiebar. Het is niet bepaald het leven dat ze voor ogen had. Freddie wil dolgraag journalist worden maar veel verder dan een online column is ze niet gekomen. Tot overmaat van ramp krijgt ze geen cent voor haar column, die ze al drie jaar schrijft, betaald. Freddie heeft schoon genoeg van haar lege portemonnee en haar vervelende baantjes. Wanneer ze een oude vriendin tegen het lijf loopt, grijpt ze haar kans.
Jarenlang was Nasreen Cudmore haar beste vriendin. Tot dat ene gebeurde, acht jaar geleden alweer. Freddie denkt er liever niet aan terug. Nasreen ziet er mooier uit dan ooit, maar wat doet ze midden in de nacht op een treinstation? Freddie is er enkel en alleen omdat ze tijdens haar dienst in de koffiebar ruzie met haar baas kreeg. Nasreen staat bij een groepje mensen en ineens heeft Freddie het door: Nasreen werkt bij de politie. Misschien zijn Nasreen en haar collega’s wel met een spannende zaak bezig. Zal het Freddie een goed verhaal op kunnen leveren? Zal ze eindelijk als journalist door kunnen breken? Freddie besluit Nasreen te volgen en belandt bij een huis dat met politielint is afgezet. Voor het huis staat een politieman te braken.
Later zal Freddie haar daad betreuren. Ze gluurt in het witte busje van de forensische dienst, dat bij het huis geparkeerd staat, en steelt een overal. Ze doet de overal aan en loopt, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, het huis in. Freddie is echter niet voorbereid op het tafereel dat ze binnen aantreft. Overal is bloed. Op de muren, op de wanden en op een bureau met een computer. De eigenaar van de computer zit ineengezakt op zijn bureaustoel. Zijn keel is doorgesneden. Op het moment dat Nasreen haar aanwezigheid opmerkt, valt Freddie flauw. De aanblik van het moordslachtoffer wordt haar te veel.
Het politieteam zit enorm met de ongeautoriseerde aanwezigheid van Freddie in haar maag. Wanneer Freddie een foto van de plaats delict op Twitter aantreft, wordt ze in allerijl als socialmedia-adviseur aangesteld. Op voorwaarde dat Freddie geen artikelen met vertrouwelijke informatie over de zaak zal schrijven. Freddie hapt toe, ook al zit Nasreen totaal niet op haar aanwezigheid te wachten. Vanaf dat moment is het Freddies taak om Twitter goed in de gaten te houden. Wie heeft de foto van de plaats delict gemaakt? Op de foto prijkt eveneens een voorwerp waarnaar al uren naarstig wordt gezocht: het moordwapen. Is de foto door de moordenaar gemaakt?
Volg mij is het thrillerdebuut van schrijfster en journaliste Angela Clarke. Het gaat over een seriemoordenaar die zijn daden via Twitter met zijn volgers deelt. Alleen Freddie lijkt het belang van de berichten op Twitter te begrijpen. Haar kersverse collega’s nemen de tweets niet serieus. Freddie wordt steeds banger. Ze is ervan overtuigd dat de moordenaar achter de tweets zit. Er worden vreemde berichten geplaatst. Zijn het aanwijzingen die naar een volgend slachtoffer zullen leiden?
Ik heb deze thriller met gemengde gevoelens gelezen. Angela Clarke hanteert een verrukkelijke schrijfstijl. Ze schrijft heel meeslepend waardoor je als lezer meteen het verhaal in wordt gezogen. Ik ben enthousiast over deze vertelwijze maar niet over de inhoud van het verhaal. Ik kan niet geloven dat Freddie de enige is die de berichten op Twitter serieus neemt en al helemaal niet dat moderne politiemensen geen kaas van sociale media hebben gegeten. De rest van het verhaal rammelt ook behoorlijk. Freddie is de hoofdpersoon van het verhaal maar ze voegt helemaal niets toe. Als de schrijfster haar had weggelaten, was het verhaal zelfs overtuigender geweest. Ook had ik al snel door wie de dader was, waardoor de ontknoping me niet verraste.
Omdat Angela Clark zo ontwapenend schrijft, ben ik toch nieuwsgierig naar een volgend boek. Zal het haar lukken de kwaliteit van de verhaallijnen op haar mooie schrijfstijl af te stemmen?
ISBN 9789044349603 | paperback | 396 pagina's| The House of Books | maart 2016
Vertaald door Davida van Dijke
© Annemarie, 29 maart 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER