Kille woede
John Sandford
Tijdens de sloop van een compleet huizenblok wordt een plastic bundel gevonden. In de bundel bevinden zich twee dode meisjes. Zusjes. Eindelijk zijn Nancy en Mary Jones gevonden. In 1985 verdwenen de kinderen spoorloos. De dader, een zwerver met de naam Terry Scrape, is tijdens een klopjacht gedood en nam de verblijfplaats van de lichamen mee het graf in. Wanneer rechercheur Lucas Davenport ziet waar en op welke wijze de meisjes waren verborgen, weet hij meteen dat zijn gevoel van toen klopte. De simpele en geestesziekte Terry Scrape kan de dubbele moord niet op zijn geweten hebben.
In 1985 was Lucas Davenport nog een groentje. Een heel ambitieus groentje. Lucas vond dat hij zich te lang onderaan de ladder bevond. Lucas hield zich druk bezig met het vrouwelijk schoon en omzeilde wetten en regels waar hij maar kon. Hij beschikte nog niet over het inlevingsvermogen dat een politieman goed maakt. Wel had Lucas ook toen al een goed stel hersens. Toen de Jones-zusjes vermist raakten kreeg de politie een aantal anonieme tips binnen. De tips wezen in de richting van de zwerver Terry Scrape. De bewijzen die Terry als moordverdachte aanmerkten leken waterdicht maar Lucas was minder overtuigd dan zijn collega’s. Lucas was geïnteresseerd in de tipgever. Waarom was deze man zo moeilijk te vinden? Lucas had alleen een beschrijving van het uiterlijk van de klikspaan en een vermoedelijk valse naam. Met de dood van Scrape kwam er een einde aan de verdrietige vermissingszaak. Lucas was nog niet invloedrijk genoeg om zijn mening te doen gelden en stopte zijn twijfels diep weg. Tot nu.
Na de vondst van de twee kinderlijkjes wordt de zaak heropend. Lucas is ervan overtuigd dat Scrape de moorden niet heeft gepleegd. Degene die de dood van de zusjes op zijn geweten heeft, is geraffineerd te werk gegaan en Scrape was alles behalve slim en sluw. Mensen die jonge meisjes ontvoeren en vermoorden doen dat vaak niet incidenteel en Lucas komt op het spoor van een vrouw die als jong meisje op een soortgelijke manier is aangevallen. Ze overleefde de aanval door zich hevig te verzetten. Wanneer de vrouw het uiterlijk van haar aanvaller aan Lucas beschrijft, beseft hij dat het aangezicht van de dader grote overeenkomsten vertoont met dat van de anonieme tipgever uit 1985. Toen heeft Lucas hem laten lopen maar hij is niet van plan dat nogmaals te doen.
Kille woede is het eenentwintigste deel in de Lucas Davenport-reeks en een rasechte psychologische thriller. De vorige twee boeken van deze auteur kenmerkten zich door luchtigheid en humor die de spannende passages doorbraken maar het verhaal in Kille woede laat geen ruimte voor grappen en grollen. Het verhaal is uiterst serieus. Lucas wordt gedreven door wraakgevoelens maar ook door zelfverwijt. Hij heeft de dader in 1985 laten lopen en de alarmbellen die rinkelden in zijn hoofd genegeerd. Daarna heeft de dader nieuwe slachtoffers gemaakt. Mensen zijn gestorven omdat Lucas niet tegen zijn meerdere in durfde te gaan. Wanneer Lucas tijdens het nieuwe onderzoek op een doorbraak stuit, gebeurt er iets dramatisch. Vanaf dat moment wordt de jacht op de dader heel persoonlijk.
Kille woede heeft mijn verwachtingen overtroffen en steekt met kop en schouders boven zijn twee - - goed geschreven - voorgangers uit. De grimmige stijl past goed bij het verhaal en de personages zijn vertrouwd. Ik was van begin tot eind geboeid en ik beken het maar eerlijk: ik heb zelfs ’s-nachts doorgelezen.
ISBN 9789400503113| paperback | 320 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | september 2013
Vertaald door Martin Jansen in de Wal
© Annemarie, 22 september 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER