Justine
Anne-Laure Van Neer
De vrouw die zich op het politiebureau meldt, ziet er beminnelijk uit. Op haar witte krullen prijkt een vilten hoedje en ze sleept een gloednieuwe boodschappentrolley met zich mee. Het prijskaartje zit er nog aan. Als onschuld een gedaante aan zou kunnen nemen, dan had het gekozen voor het uiterlijk van de vijfenzeventigjarige Justine de Jager. Toch deelt de schattige oude dame aan inspecteur Verbeke mee dat ze een moord komt bekennen.
Volgens commissaris Declercq biedt de komst van Justine een uitgelezen kans om een nieuwe theorie in de praktijk te brengen. Verbeke moet tijdens het verhoor vooral letten op de kernwoorden tact, empathie en geduld. Verbeke kan zijn nieuwe baas – die nota bene jonger is dan hij – niet uitstaan en begeleidt Justine zuchtend naar een verhoorkamer. Met Tanja, die achter de balie staat, wedt hij dat hem om een overleden huisdier gaat. Is Justine soms op haar hondje gaan zitten?
Justine beweert dat ze wel degelijk iemand om het leven heeft gebracht. In eerste instantie heeft ze geprobeerd de moord te verbloemen maar nu komt het haar eigenlijk wel goed uit dat ze een misdaad op haar conto heeft. Justines zoon en schoondochter hebben haar op een wachtlijst van het verzorgingshuis geplaatst. Justine heeft het leven in het verzorgingshuis en de gevangenis met elkaar vergeleken en ze is tot de conclusie gekomen dat ze in het gevang beter af is. Er staan immers nooit berichten in de krant over gevangenen met vieze poepluiers.
Oudere mensen hebben nog wel eens de neiging langdradig te zijn en dat geldt ook voor Justine. Ze blijft volhouden dat ze een moord heeft gepleegd maar ze kan niet zomaar vertellen wie ze wanneer heeft omgebracht. Er gaat een complete geschiedenis aan de moord vooraf en Justine doet het verhaal uitgebreid uit de doeken. Verbeke doet – tevergeefs - zijn best zijn ongeduld niet te laten blijken. Hij gelooft nog altijd niet dat Justine daadwerkelijk een moord heeft gepleegd. Moet hij haar nu officieel aanhouden op verdenking van moord?
Terwijl Justine er lustig op los keuvelt, dwalen de gedachten van Verbeke regelmatig af. Hij denkt aan Iris, die hem na 24 jaar huwelijk dumpte omdat er lippenstift op de boord van zijn overhemd zat. Nog altijd weet hij niet hoe de make-up daar beland is. Meer nog dan aan Iris, denkt hij aan het heerlijke stoofvlees dat ze altijd maakte. Ook was het handig dat ze het huis schoon hield. Verbeke woont nu in een stoffig huis waar hij op afhaalmaaltijden en blikvoer teert.
Terug naar Justine. Ze vertelt over het flatgebouw waar ze op de eerste verdieping woont. Boven haar wonen haar zoon en schoondochter. Zonder enige schroom vertelt ze dat ze, zonder medeweten van haar buren, sleutels van alle appartementen in het gebouw bezit. In een poging een verhuizing naar het verzorgingshuis af te wenden, had Justine een plan bedacht. Woningruil. Als Justine op de begane grond zou wonen, zou ze immers nooit meer van de nare trap in het gebouw kunnen vallen. Dat haar benedenbuurman naar volle tevredenheid in zijn zojuist gerenoveerde appartement woonde, was slechts een kleine hindernis.
Het verhaal van Justine wordt steeds minder onschuldig. Terwijl zij en Verbeke de nodige koppen koffie drinken en schalen koekjes achteroverslaan, gaat het verhaal verder. Justine vertelt over haar buurjongetje Hugo, die veel te vaak alleen thuis is, over het nieuwe hondje van haar schoondochter en over haar benedenbuurman die steeds zenuwachtiger gedrag gaat vertonen. Nog altijd geen woord over de moord, hoewel Justine blijft volhouden dat ze een moordenares is. Wat moet Verbeke doen? Moet hij een oude dame in de boeien slaan of is Justine soms dementerend en moet hij hulp voor haar regelen?
Justine is het debuut van de Vlaamse schrijfster Anne-Laure Van Neer die zich vijf jaar geleden fulltime op het schrijverschap richtte. Het is niet niks om je baan op te geven om boeken te gaan schrijven maar gelukkig heeft deze auteur het aangedurfd. Deze thriller is hilarisch! Anne-Laure Van Neer is erin geslaagd om een spannend verhaal vol humor neer te zetten. De stijl is doldwaas. Je houdt ervan of juist helemaal niet maar wat mij betreft heeft ze met dit verhaal precies de juiste toon getroffen. Tijdens het lezen gaat ongeloof langzaam over in verbijstering terwijl er regelmatig een lach opborrelt. Anne-Laure Van Neer houdt het verhaal dat steeds vreemder en behoorlijk luguber wordt, heel knap onder controle. Hopelijk is ze al aan haar tweede boek begonnen want dit verrassende debuut smaakt naar meer!
ISBN 9789462420373| paperback | 310 pagina's| Kramat | september 2015
© Annemarie, 10 oktober 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER