Het chagrijnige slagzwaard
Theo Barkel
Hiram, een zestienjarige boerenzoon, heeft na een fikse ruzie met zijn vader, de deur achter zich dichtgegooid. Wat nu? Diep in gedachten verzonken begeeft hij zich naar het paleis. Daar is misschien werk. Onderweg schrikt hij op van een vreemde waterige verschijning. ’Kané-Diam... zoek het zwa...’ hoort hij. Dan is de verschijning weer weg.
Even later bij een groot meer weet hij: dat is Kané-Diam. Daar had die figuur het over toch?
En aan de rand van het water zal hij Harry vinden, als die uitroept: ‘Kijk uit waar je gaat zitten, lomperik!’. Het is een zwaard, een pratend zwaard. Het chagrijnige slagzwaard. Het zwaard dat steeds maar moppert, vaak voor Hiram praat, maar naar blijkt, hem in goede banen weet te leiden.
'Kun je me aan de andere kant hangen?' haalde de stem hem uit zijn pijnlijke overwegingen.
'Hoezo?' antwoordde Hiram verward.
'De zon schijnt in mijn ogen, heel irritant.'
Harry is gemaakt door de tovenaar Miurghan, wiens onhandigheid wel vaker vreemde gevolgen heeft. Behalve dit pratende zwaard zijn er neusvleugelraten en weekbottigen, die zich met nog andere akelige wezens in het Eenzame woud bevinden. Het Woud ligt op de grens tussen twee koninkrijken, die ooit Potanesië vormden. Nu is het land verdeeld in Sinda-Potanesië, bestierd door Sinda, en het zuidelijke Garma-Potanesië, waar Turon koning is. Sinda wil evenwel alleenheerser zijn. Al eerder heeft hij oorlog gevoerd, en nu probeert hij het opnieuw. Hij bestelt een magisch zwaard bij de tovenaar. Daar gaat iets fout...
Koning Turon heeft daar geen weet van. Hij heeft een ander probleem: zijn enige dochter, de troonopvolger, wil niet trouwen. Zij is verliefd op het kamermeisje, maar dat kan de koning natuurlijk niet accepteren. Ten einde raad organiseert hij een toernooi: wie het wint, zal zijn dochter huwen.
Hiram die op zoek is naar een baantje op het kasteel, wordt zonder dat hij er iets tegen kan doen ingeschreven als deelnemer. Daar helpt Harry een handje bij, want die wil vechten.
Natuurlijk wint Hiram, al heeft hij geen idee hoe en van wie. Maar wat moet hij met een boze prinses die hem niet wil? Zijn slagzwaard weet het wel, en het grote avontuur begint.
Er zijn meerdere verhaallijnen: Hiram natuurlijk, met zijn zwaard. Maar ook de lakei Anwar beleeft het een en ander, en er is de nar. De strijder Kamar doet ook een duit in het zakje.
Een strijd tussen goed en kwaad, met forse gevechten; vreemde wezens, waarvan het ene aan de goede kant staat, en het andere dus niet; tovenarij, hier in handen van een klunzige tovenaar, die je niet moet onderschatten, het zijn de gebruikelijke ingrediënten van een fantasyverhaal.
Wat dit verhaal speciaal maakt is dat er ook romantiek in zit, en vooral veel humor. De lichtvoetige toon en de vaak hilarische voorvallen maken het boek een feest om te lezen. Ik heb genoten...
'Terwijl hij dacht aan het paard, dat nog ergens in het bos moest staan met al hun proviand bij zich, liet hij zijn voeten genietend in het koele water zakken. Ze moesten maar even volhouden. (-)
‘Goeiedag zeg! Dat steekt zomaar zijn voeten in andermans zaken!”
Geschrokken trok hij zijn voeten terug.
‘Dat is beter. Als je je schoeisel weer aan wilt doen, zou het helemaal fijn zijn!’.
Verbaasd staarde Hiram naar het water, vervolgens naar de waterval aan de andere kant van het meer, waar het gejoel vandaan kwam dat hij de hele tijd hoorde. ‘Dit water...praat!’ concludeerde hij,.
‘Wat is daar nu zo bijzonder aan? Ik toch ook?’ Merkte het zwaard op. ‘Dit moet de Spraakwaterval zijn.’
Theo Barkel is al vele jaren actief als schrijver. Naast de horrorserie Shadajaël zijn verschillende van zijn korte verhalen gepubliceerd. Tevens is hij jarenlang hoofdredacteur geweest van SF-Terra, één van de oudste SF en Fantasy tijdschriften in Nederland.
ISBN 9789078437208 | paperback | 229 pagina's | Uitgeverij Macc | mei 2015
© Marjo, 1 juni 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER