Zwarte leliesMichel Bussi
Dit is een boek waarvan het verhaal niet verteld kan worden. De flaptekst is als volgt:
‘Er woonden eens drie vrouwen in een dorp. De eerste was gemeen, de tweede was een leugenaar, en de derde dacht alleen maar aan zichzelf. Ze waren ook niet allemaal even oud. Integendeel. De eerste was boven de tachtig en weduwe. Of in elk geval bijna. De tweede was zesendertig en had haar man nog nooit bedrogen. Nog niet. De derde was bijna elf en alle jongens van haar school wilden verkering met haar. U ziet, ze waren alle drie nogal verschillend. Toch hadden ze wel iets gemeen, een geheim, in zekere zin: ze droomden er alle drie van om te vertrekken. Maar de spelregels waren wreed – slechts één van hen kon ontsnappen. De andere twee moesten sterven. Zo was het nu eenmaal.’
De ik-verteller is de oudste van deze vrouwen. Zij gaat als een ’stille zwarte muis’ door het dorp waar zij woont en het verhaal zich afspeelt: Giverny.
Jawel, het dorp waar Claude Monet zijn thuisbasis had. De schrijver begint met de melding dat alles wat er in het boek staat, dat te maken heeft met Monet en andere schilders, gebaseerd is op de waarheid.
‘Monet woonde in Giverny van 1883 tot zijn dood in 1926. Hij schilderde er vooral zijn tuin; zijn schilderijen van de vijver met waterlelies en de Japanse brug behoren tot zijn bekendste werken. Het huis en de tuinen van Monet zijn gerestaureerd door de Fondation Claude Monet en zijn tegenwoordig een toeristische trekpleister. Dichtbij het huis van Monet ligt het Musée d'Art Américain, met daarbij een moderne tuin, die bestaat uit perken met op kleur gesorteerde bloemen, met daaromheen hoge heggen.’
Zo laat de schrijver het dorp meedoen in het verhaal, en dat geeft het een bijzonder tintje, je zou er meteen naar toe willen reizen. Maar onze verteller is daar niet blij mee. Het dorp is niet meer van de bewoners, en je mag er niets veranderen: niet aan de huizen, niet aan de tuinen.
De oude vrouw vertelt over een moord, over de jongere vrouwen: Fanette Morelle, ondanks haar elf jaar al een getalenteerd schilderes. Over de schooljuffrouw, Stéphanie Dupain, op wie de inspecteur, Laurenç Sérénac, die de moord moet oplossen, verliefd wordt.
Het verhaal heeft alle ingrediënten om vanaf de eerste pagina’s verslingerd te raken aan het boek. Wat is hier aan de hand? Er hangt veel geheimzinnigheid rondom het slachtoffer, maar nog meer om de drie dames.
Op het einde wacht de lezer een enorme verrassing. Ja natuurlijk, denk je dan...
Michel Bussi speelt met de lezer op een geraffineerde manier: je blijft lezen!
Te weten dat alle feiten rondom de schilder op waarheid berusten geeft het geheel een extra cachet. Heerlijk boek, om vaker te lezen. Zelfs al weet je dan hoe de plot in elkaar steekt.
ISBN 9789056725303 | paperback | 448 pagina's| Uitgeverij Signatuur | juni 2015
Vertaald uit het Frans door Marga Blankestijn
© Marjo, 25 juli 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER