Het zevende kind
Erik Valeur
In een weeshuis bepaalt de directrice het lot van ‘haar’ kinderen. Zij is immers degene die besluit of ze een kind wel of niet aan adoptieouders meegeeft. Zij is ook degene die de administratie in handen heeft.
In 1961 liggen op de Olifantenkamer in het kindertehuis Kongslund in Skodsborg zeven kinderen, vijf meisjes en twee jongens te wachten op een nieuw tehuis. Een van hen is Marie, die nooit opgehaald zal worden omdat ze enigszins misvormd is? Of omdat de directrice het niet wil? Marie blijft in het tehuis wonen en kent gaandeweg ieder hoekje van het huis, met alles wat zich daar in bevindt. Als zij wil weten wat er van haar kamergenootjes is geworden, is het voor haar een peulenschil om daar achter te komen. Ze reist zelfs naar hun nieuwe omgeving om te kijken hoe ze het stellen.
Een andere verhaallijn vertelt over politieke intriges: vlak voor het 60-jarig jubileum van het tehuis gevierd gaat worden, ontvangt een aantal mannen waaronder een stafchef bij het ministerie van Nationale Zaken, een televisiemaker en een journalist een anonieme brief, waarbij een babysokje zit. Ex-hoofdcommissaris Carl Malle wordt ingeschakeld om uit te zoeken wie daar achter zit.
Wie waren die baby’s uit 1961? In welke gezinnen zijn ze opgenomen, en wat is er van hen terecht gekomen? Wie is die vrouw, die in 2011 op het strand aanspoelde, en naar wie eigenlijk nooit echt onderzoek heeft plaatsgevonden, omdat dit zo’n onbetekenend feit was, naast de aanslagen in Amerika? Maar vooral: waarom is Marie hier zo mee bezig?
Marie is het meest aan het woord, en is niet helemaal eerlijk of houdt dingen achter. Dat maakt het geheel mysterieuzer dan prettig is. Want de lezer weet niet waar hij aan toe is.
Het is een dikke pil, en niet omdat de schrijver allerlei zijpaden bewandelt of (onnodige) beschrijvingen geeft. De karakters, vooral die van Marie, worden uitgebreid beschreven, zodat de plot, die erg ingewikkeld in elkaar steekt, slechts heel langzaam ontrafeld wordt.
Ik raakte als lezer regelmatig de draad kwijt, maar vond hem gelukkig wel steeds terug. Toch bleef het een hele kluif. Het is namelijk niet alleen een thriller, het is vooral een psychologische roman met meerdere lagen, die pas goed doordringen als je het verhaal nog een keer leest. Soms moet je wel om de draad weer op te pakken, maar om nu dit boek in zijn geheel nog eens door te nemen? Denk het niet.
Dit is volgens de flap ‘de grote Deense roman van het jaar’. Letterlijk en figuurlijk dus.
ISBN 9789023476108 | paperback | 672 pagina's |Cargo | januari 2013
Vertaald uit het Deens door Angelique de Kroon
© Marjo,11 augustus 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER