De doodskist
Arno Strobel
De zevenendertigjarige Eva Rossbach is een stille, teruggetrokken vrouw. Haar vader heeft haar een succesvol bedrijf nagelaten en Eva is dan ook zeer welgesteld. Het reilen en zeilen van Rossbach Machinebouw laat ze over aan de toegewijde bedrijfsleider Hubert Wiebking want de schichtige Eva komt niet graag onder de mensen.
Het overkomt Eva regelmatig dat haar geheugen haar in de steek laat. Stukjes herinnering ontbreken wat haar een ongemakkelijk gevoel geeft. Soms bevindt ze zich voor haar gevoel zomaar ineens in een andere ruimte. Eva piekert er niet over om iemand hierover in vertrouwen te nemen maar dan krijgt ze een bizarre nachtmerrie. Een nachtmerrie met verstrekkende gevolgen.
Eva droomt dat ze wakker wordt in een donkere ruimte. Ze mist de vertrouwde contouren van haar slaapkamer. Wanneer ze probeert om overeind te komen, stoot ze haar hoofd. Ze ligt ingesloten in een krappe ruimte. Een muffe ruimte die is bekleed met een zachte, gladde stof. Een hevige paniek maakt zich van Eva meester. Het besef dat ze in een doodskist ligt is meer dan ze kan verdragen. Eva gilt het uit.
Het volgende moment ligt Eva weer in haar bed. De contouren van haar slaapkamer zijn nu duidelijk zichtbaar. Het was een droom. Het was maar gewoon een nachtmerrie. De opluchting is groot maar slaat om in schrik wanneer ze merkt dat haar hele lijf pijn doet. Haar handen – waarmee ze als een bezetene tegen de deksel van de kist sloeg – zijn rood en ook andere lichaamsdelen worden ontsierd door rode vlekken. Alles doet zeer. De paniek laait in volle hevigheid op wanneer Eva de krant onder ogen krijgt. In het bos is het lichaam van een jonge vrouw gevonden. Ze bevond zich in een doodskist. De vrouw is bovendien een bekende van Eva. Het is haar twee jaar jongere stiefzus Inge.
Hoe kan het dat Eva droomt dat ze in een doodskist ligt op het moment dat haar stiefzus zo dramatisch aan haar einde komt? De nachtmerrie keert terug en er duiken meer lichamen in doodskisten op. Eva is bang dat iemand uit het verleden jacht op haar maakt. Het wordt tijd om haar beste en enige vriendin Wiebke in vertrouwen te nemen. Als Eva het bij het rechte eind heeft is ze in groot gevaar.
Levend begraven worden is een denkbeeld dat de mens al jaren angst aanjaagt. Aan het einde van de achttiende eeuw gebeurde het tijdens epidemieën nog wel eens dat iemand ten onrechte dood werd verklaard. In 1825 werd het verplicht om doden de eerste 36 uur na het overlijden onder te brengen in schijndodenhuisjes waar een constructie met belletjes aan het lichaam werd bevestigd. In 1869 werd de wet op de lijkbezorging van kracht waarin is vastgelegd dat de uitvaart minimaal 36 uur na het overlijden moet plaatsvinden. Arno Strobel speelt met De doodskist slim in op deze oude angst.
De lezer leert de personages niet heel goed kennen met uitzondering van hoofdinspecteur Bernd Menkhoff. Menkhoff heeft een zware tijd achter de rug (waarover te lezen is in het boek Das wesen) en de moorden vervullen hem met afschuw. Het onderzoek kost hem bovendien zijn spaarzame tijd met zijn dochtertje. Menkhoff vraagt zich af of hij nog wel bij de politie wil blijven werken als het ten koste gaat van het contact met zijn kind.
Ondanks mijn bedenkingen over het plot en de geloofwaardigheid van het verhaal is De doodskist een vlot geschreven en spannende thriller. Geen literair hoogstandje maar wel fijn om te lezen.
ISBN 9789048818440 | paperback | 348 pagina's | Mistral | oktober 2013
Vertaald door Corry van Bree
© Annemarie, 4 februari 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER